Χτύπησε η καμπάνα της ισόβιας...

Εδώ καινούριος μισθός,εδώ καινούριος μισθός...

Στό άγνωστο με βάρκα την ελπίδα...

Μαζόχα είμαι τελικά...

Τζιμης...

Επισκεπτόμενος ένα ελληνικό νοσοκομείο: «Ήταν ένα ηλεκτροσόκ ρεαλισμού. Σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και φεύγουν όλα αυτά τα δήθεν τα οράματα που έχουν οι καλλιτέχνες. Το σημαντικό είναι ότι εκεί συναντάς ανθρώπους κανονικούς που στις δικές μας τις παρέες δυστυχώς δεν υπάρχουν.
Και βλέπεις τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, να μην κοιμούνται καθόλου, να παίρνουν 800 ευρώ και αυτά να τους τα χρωστάνε. Εκεί όμως, στον πόνο και στο θάνατο, είμαστε όλοι ίσοι. Εκεί μέσα γνώρισα κανονικούς ανθρώπους και το σημαντικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολιτική ιδεολογία και είναι τόσο καθαροί για το πώς θα σου αναλύσουν τα πράγματα. Η δική μου η παρέα που είναι DHMARμε τα πέντε διδακτορικά δεν μπορεί να φτάσει εκεί το μυαλό τους».
 «Συναναστρέφομαι κάτι ΔΗΜΑΡ, κάτι τέτοια. Από μικρό παιδί είχα αυτό το πρόβλημα …Αυτό είναι το καρκίνωμα του ελληνισμού. Η ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ τοΚΚΕ, όλη αυτή η συστημική Αριστερά. Και η ΔΗΜΑΡ, ΔΕΙΜΑΡ γράφεται, Δεν ΕΙμαι Αριστερός.»
 «Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που δεν μπόρεσε να κρατήσει ένα ραδιοφωνικό σταθμό. Ντροπή. Αντί να ανοίξει τώρα το Σπίτι του Λαού να κάνει παιδικούς σταθμούς, το έχει μαυσωλείο. Το σπίτι του Λαού είναι ένα μεγάλο αυθαίρετο, χτισμένο πάνω στον Ποδονίφτη και δεν τολμάει κανείς να το πειράξει. Και πλημμυρίζει γιατί ο θεός εκδικείται, αν και δεν υπάρχει σε αυτές τις περιοχές.
Εγώ είμαι της γενιάς του Χημείου και έχω τραβήξει πολλά από την ΚΝΕ, τα ΚΝΑΤ τα λεγόμενα. Τα περιμέναμε να αντιδράσουν τώρα, μετά το χαστούκι του Κασιδιάρη αλλά δυστυχώς δεν έγινε τίποτα. Αν είχε χτυπήσει την κ. Κανέλλη ένας αντιεξουσιαστής, την επόμενη ημέρα θα είχαν καεί τα Εξάρχεια. Εγώ αν είχα εμπορικό κέντρο, θα έκανα άγαλμα στην Αλέκα Παπαρήγα. Έχει καταστρέψει όλο το εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Κάνουν κάτι εθιμοτυπικές απεργίες χωρίς λόγο ταλαιπωρώντας και κλείνοντας μαγαζιά, χωρίς να επιτυγχάνεται τίποτα. Χρειάζονται άγριες απεργίες. Αν απεργήσεις 12 ημέρες έχει παραλύσει το κράτος».
 «Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να φτιάξουν τα δόντια τους και θα φτιάξουν τη χώρα; Έχουμε μια πολιτική χούντα που είναι ριζωμένη βαθιά από όλα τα κόμματα και της αριστεράς κυρίως. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα, είναι μεγάλη παγίδα και θα το δείτε όταν θα έρθει στην εξουσία. Τους έβλεπα προεκλογικά και το 80% δεν έχει δόντια. Αν δεν μπορείς να φτιάξεις τα δόντια σου, πώς θα φτιάξεις τη χώρα; Κατεβάζουν το μουστάκι για να μην φαίνονται τα δόντια που δεν υπάρχουν. Ο φερετζές του ξεδοντιάρη. Ντροπή»!
 «Δεν θέλω να κάνω κανένα αστείο, δεν θέλω να πιάσω στο στόμα μου τους αλήτες. Και στο πρόγραμμα θα τους λέω Χρυσή Ευκαιρία, δεν θέλω ούτε καν να τους αναφέρω, όπως είναι. Αυτοί θα εξαφανιστούνε σε λίγο καιρό που θα λυθεί το πρόβλημα με τους μετανάστες. Γιατί έχουμε γεμίσει καλάσνικοφ και μπαίνουν παντού και κάποιος πρέπει να κάνει μήνυση στο Σαμαρά που είχε ανοίξει τα σύνορα και γέμισε η χώρα από τους φυλακισμένους της Αλβανίας.
Όσοι υποστηρίζουν τους φασίστες και είναι κυρίως νέοι, το κάνουν μόνο για τους μετανάστες και από αντίδραση. Και από μια πλευρά καλά κάνουν, είναι υγιής αντίδραση με λάθος τρόπο. Σου λέει ο άλλος. δεν θέλω αυτό το κοινοβούλιο, θέλω να μπεί μέσα ένας πιθηκάνθρωπος και να τους αρχίσει στα σκαμπίλια.Οι Έλληνες δεν έγιναν ξαφνικά φασίστες σε ποσοστό 10%. Είναι μια συγκυρία η οποία θα περάσει, διότι πρόκειται για κανονικούς πιθηκάνθρωπους, νεάτερνταλ που δεν μπορούν να σταθούν και κάποια στιγμή θα πάνε εκεί που ανήκουν. Στα βάθη της Αφρικής, στη ζούγκλα».
«Στο πρόγραμμα δεν θέλω να κάνω κανένα αστείο με τους πολιτικούς, δεν θέλω να πιάσω στο στόμα μου τους αλήτες, όλη αυτή τη συμμορία, το Σαμαρά και τους άλλους. Τους σιχαίνομαι, δεν θέλω να ασχοληθώ. Ξέρετε, υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο. Ενώ εμείς σαν λαός ήμασταν τελείως ανοργάνωτοι, εκείνοι την έκαναν πάρα πολύ καλά τη δουλειά, τους βγάζω το καπέλο. Μιλάω για τους δοσίλογους του Χριστοφοράκου και των άλλων. Το έχουνε στήσει πολύ καλά το πράγμα, οι Εβραιοναζήδες. Είμαστε ακόμη μουδιασμένοι γιατί δεν μας έκοψαν 100 ευρώ, μας πήραν τα μισά. Εκεί μένεις άναυδος. Και λες, ας έχω τη δουλίτσα μου, κι ας παίρνω 300 ή 500 ευρώ. Έχουν προσλάβει κάτι τρισάθλιους δημοσιογράφους οι οποίοι διαφημίζουν κάθε μέρα κάτι τρισάθλιους τύπους, που κανονικά δεν θα έπρεπε να τους ξέρει κανείς. Αυτοί που απασχολούν την ημέρα μας με πρωτοσέλιδα είναι κάτι άχρηστοι, αγράμματοι άνθρωποι, κλέφτες, πρώην έμποροι ναρκωτικών. Οπότε τι να κάνει κι ο κόσμος, όταν δεν έχει από κάπου να πιαστεί; Είναι δύσκολο να προβλέψεις το timing της εξέγερσης. Αλλά θα έρθει κάποια στιγμή, εκτός κι αν όπως έλεγε ο Καστοριάδης αποδεχτούμε ότι θέλουμε να είμαστε δούλοι. Υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα.
Το κράτος αυτό πρέπει να ξεριζωθεί εκ θεμελίων. Το πρόβλημα θα λυθεί μόνο με βία και αίμα, δεν υπάρχει εναλλακτική. Ξέρεις τι είναι να είσαι άνεργος; Να ξυπνάς το πρωί και να μην έχεις πού να πας; Εγώ αν ήμουν άνεργος και δεν είχα να δώσω γάλα στο παιδί μου δεν θα αυτοκτονούσα. Θα κατέβαινα κάτω, θα αγκάλιαζα δέκα γουρούνια και θα φεύγαμε όλοι μαζί. Η, κατέβα κάτσε μόνος σου στο Σύνταγμα. Ακίνητος! Δύο εκατομμύρια κόσμος να κατέβει στο Σύνταγμα και να καθίσει ακίνητος μέσα σε δύο μέρες θα είχε πέσει η κυβέρνηση. Θα είχαμε τελειώσει με αυτούς τους αλήτες. Και το μετά; Το μετά να χτιστεί με απλούς, τίμιους ανθρώπους όπως αυτοί που συνάντησα στο νοσοκομείο. Λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές, να κάνουμε δημοψηφίσματα από τα προποτζίδικα, από το ίντερνετ, απλά πράγματα. Ας μη γίνει λαϊκή δημοκρατία, ας γίνει μια αστική δημοκρατία που να μην είναι χυδαία, που να μην εξευτελίζει τον άνθρωπο».
 «Προσπαθώ να πιστέψω στο Θεό αλλά δεν τα έχω καταφέρει. Έχω πάει στο θάνατο τρείς φορές και έχω γυρίσει. Παρόλα αυτά μυαλό δεν βάζω. Όμως σέβομαι απόλυτα αυτούς που πιστεύουν».

Μαντινάδες...

Η πικρή αλήθεια της unidad popular...

Στήν αντρική μου τιμή...

Καργιοληδεεεες

Αυταπόδεικτα...

Σοφία μας κράτα γερά...

Συντρόφισσες και σύντροφοι
Η πίεση του χρόνου με αναγκάζει να γίνω επιγραμματική.
Θέλω να κάνω μια εκ βαθέων πολιτική εξομολόγηση και αμέσως μετά να επιχειρήσω  την αναλογία της.
Έχω χάσει λίγο την μπάλα. Αυτή είναι η πολιτική μου εξομολόγηση.
Η αναλογία είναι ότι εάν σε μένα συμβαίνει κάτι τέτοιο, πολύ φοβάμαι ότι για το λαό αυτό μεταφράζεται σε ένα αίσθημα πολιτικής απογοήτευσης.
Και πιστεύω, αλλά και γνωρίζω, στο βαθμό που μπορώ να γνωρίζω, ότι υπάρχει ένας κόσμος που δηλώνει και είναι απογοητευμένος από μας.
Και θα επιχειρήσω να εξηγήσω το γιατί μέσα στη δυσκολία των λίγων λεπτών.
Γύρω μας διαλύεται το σύμπαν. Κυριολεκτώ, χωρίς καμία υπερβολή, διαλύεται το σύμπαν. Οι δε μήνες που έρχονται θα είναι οι σκληρότεροι μήνες που έχουμε ζήσει εδώ και 40 χρόνια.
Θαρρώ ότι σε αυτή τη δραματική συγκυρία ο λαός μας έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις από εμάς και θεωρώ διαφορετικές απαιτήσεις από αυτό που κάνουμε.
Πρώτα από όλα σε επίπεδο ηγετικών στελεχών και κόμματος.
Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή που ο λαός μας δεν εμπιστεύεται έναν ηγέτη ή ένα πολιτικό χώρο μέχρι αυτοί να φανούν αναξιόπιστοι.
Παρά εμπιστεύεται έναν ηγέτη ή έναν πολιτικό χώρο αφού πρώτα αποδείξουν ότι είναι αξιόπιστοι.
Εμείς λοιπόν θεωρώ ότι όχι απλώς δεν κάνουμε όσα πρέπει για να εδραιώσουμε την αξιοπιστία μας, αλλά πολλές φορές κάνουμε πράγματα που μας καθιστούν αναξιόπιστους.
Αναξιόπιστους με την έννοια τόσο της πολιτικής ασυνέχειας του λόγου μας, όσο και της πολιτικής ασυνέπειας στις πράξεις μας.
Πολύ επιγραμματικά αναφέρω : όχι σε αυτές καθαυτές ίσως τις συναντήσεις κορυφής που επιχειρεί ο σύντροφος Πρόεδρος, αλλά κυρίως στα πολιτικά συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτές.
Στη συνάντηση Πέρες αποτύχαμε να δώσουμε στίγμα.
Στη συνάντηση στο ευρωπαικό κοινοβούλιο δώσαμε ένα στίγμα εξαιρετικά μαλακό, χαρακτηρίζοντας το πρόγραμμα που ακολουθεί η χώρα μας αδύναμο.
Στη συνάντηση με Σόιμπλε δε βγήκε ξεκάθαρο στίγμα στην ελληνική κοινωνία.
Στη δε συνάντηση με το ΔΝΤ το στίγμα υπήρξε μάλλον στρεβλό, αφού αντί να βγει προς τα έξω η υπαναχώρηση του ΔΝΤ ως προς το μνημόνιο,
βγήκε προς τα έξω μια θρησκευτικού τύπου λατρεία προς τον Ομπάμα και τις αξίες του αμερικανικού έθνους.
Μια αγιοποίηση δηλαδή του αμερικάνικου καπιταλισμού, η οποία δημιουργεί τα εξής ιδεολογικά και τακτικά προβλήματα.
Το ιδεολογικό πρόβλημα. Είναι άλλο να λες ότι στην ανταγωνιστική σύγκρουση του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού θα συμμαχήσω ακόμη και με το διάολο, προκειμένου εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις, αλλά και τις επιδιώξεις ενός εκάστου, να κερδίσω λύσεις για το λαό μου.
Και είναι διαφορετικό να αγιοποιείς τη μητρόπολη που παρήγαγε και εξήγαγε την κρίση και στην Ευρώπη.
Γιατί η πρώτη τοποθέτηση επιθετικά εκμεταλλεύεται τις καπιταλιστικές αντιθέσεις.
Η δεύτερη όμως ενεργητικά υποτάσσεται στον έναν πόλο, μετατρέποντας τον κιόλας όχι σε τακτικό, αλλά σε στρατηγικό σύμμαχο.
Το τακτικό πρόβλημα που προκύπτει, αφορά σε μια πλήρη διάσταση με την προεκλογική δυναμική μας.
Η δυναμική μας βασιζόταν πάνω στην αναμφισβήτητη διαπραγματευτική μας ισχύ.
Και αυτή η ισχύς δεν πήγαζε μόνον μέσα από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δε χρωστούσε πουθενά.
Πήγαζε κατά κύριο λόγο μέσα από τον εγγενή φόβο που τρέφουν οι πυλώνες του ευρωπαικού και δυτικού κατεστημένου απέναντι σε κάθε τι αριστερό.
Αυτός ακριβώς ο φόβος, ο πολιτικός φόβος εννοώ, σε μια σκληρή διαπραγμάτευση είναι ίσως το πιο σημαντικό εργαλείο, μαζί εννοείται με την πολιτική βούληση, που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση της αριστεράς.
Εμείς αυτήν την πολιτική υπεραξία τη μετατρπουμε προς τα έξω σε εύσημα κυβερνησιμότητας, προς τα μέσα σε δηλώσεις νομιμότητας.
Και εξηγώ.
Το προς τα έξω κομμάτι.
Όλες οι συναντήσεις πήραν το χαρακτήρα, ενώ πραγματικά πιστεύω ότι δεν τον είχαν, του καλού πολιτικού χώρου, που δίνει τις εξετάσεις του … σε ποιους ; στους δανειστές του, στους τοκογλύφους τους, ώστε να προαχθεί σε εν δυνάμει κυβέρνηση.
Το προς τα μέσα κομμάτι. Ξεκινώντας από το βίλα αμαλία και μετά στο Mall βρεθήκαμε απολογούμενοι προς τους άνομους να δηλώνουμε τη νομιμότητά μας.
Βρεθήκαμε απολογούμενοι προς τους πραγματικούς τρομοκράτες να δηλώνουμε φιλειρηνικοί.
Βρεθήκαμε απολογούμενοι προς τους τραμπούκους που έδωσαν απλόχερη ασυλία στον Καλαμπόκα, να δηλώνουμε ότι σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή.
Βρεθήκαμε απολογούμενοι σε αυτούς που έκαναν κουρελόχαρτο το σύνταγμα, σε αυτούς που με συνοπτικές διαδικασίες κατέλυσαν δημοκρατικούς θεσμούς και δημοκρατικά κεκτημένα να δηλώνουμε πίστη στη δημοκρατία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Σε μια τέτοια συγκυρία είναι απολύτως λογικό δίπλα μας ο θυμός, η οργή και η αγανάκτηση να καίει το σύμπαν.
Είναι επίσης ερμηνεύσιμο κάποιοι χώροι να έχουν μια λογική ακραίας σύγκρουσης.
Είναι επίσης αναμενόμενες και οι προβοκάτσιες.
Το πρόβλημα όμως της οργής λύνεται αλλιώς.
Δε λύνεται με δηλώσεις που θεοποιούν την κοινωνική γαλήνη, παρά με κινηματικές διαδικασίες, διαδικασίες που πριονίζουν το κλωνάρι πάνω στο οποίο κάθεται η τρόικα εσωτερικού.
Τότε μόνον μιλάμε για ανατροπή.
Η ιστορία της απεργίας στο μετρό, για να μην πάω πιο πίσω στην ιδιωτικοποίηση ας πούμε της ΑΤΕ, που δεν άνοιξε μύτη, μας βρήκε τελείως απροετοίμαστους.
Ξέρετε τι λέει ένα email που μου στείλανε, το οποίο εν πρώτοις, μπορεί να φανεί αφελές, στη βάση του όμως δεν είναι.
Που ήταν τα δεκάδες χιλιάδες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα; Γιατί δε βρέθηκαν στο αμαξοστάσιο εκείνο το βράδυ;
Κι εγώ να ρωτήσω με τη σειρά μου.
Ας πούμε λοιπόν ότι αυτά αποτελούν τη χρυσή εφεδρεία – με πολλές ενστάσεις προσωπικές- αλλά ας πούμε ότι είναι η χρυσή εφεδρεία για κάποια άλλη πιο ώριμη στιγμή
Γιατί δε βρεθήκαμε συντονισμένα 500 στελέχη από την προηγούμενη εκεί, ώστε να μετατρέψουμε το θέμα της επιστράτευσης σε μείζον πολιτικό θέμα, σε μείζον ζήτημα για τη δημοκρατία, σε μείζον ζήτημα για την ελευθερία και όχι σε πόλεμο ανάμεσα σε κυβέρνηση και συνδικαλιστές.
Και το λέω αυτό ως παράδειγμα γιατί κάποια στιγμή πρέπει να πολιτικοποιήσουμε τη σύγκρουση.
Δε φτάνει η βουλή, δε φτάνουν οι δηλώσεις, δε φτάνουν οι ανακοινώσεις και τα δελτία τύπου.
Στο δρόμο πολιτικοποιείται η σύγκρουση, γιατί εκεί αναπτύσσεται το κίνημα.


Σε κάθε άλλη περίπτωση, που η σύγκρουση προσλαμβάνει χαρακτήρα κοινοβουλευτικό μόνον ή ρητορικό μόνον, η όποια εξέλιξη δε χαρακτηρίζεται σαν ανατροπή, αλλά σαν διαδοχή, που όπως πολύ καλά καταλαβαίνουμε όλοι, όπως καταλαβαίνει ο λαός μας θα έχει πενιχρά αποτελέσματα, ακόμη και εάν έχουμε τις καλύτερες των προθέσεων.
Πάω πολύ γρήγορα στο πρόβλημα της προβοκάτσιας ή στο ζήτημα χώρων με μια ακραία πρακτική σύγκρουσης.
Αυτό σύντροφοι δεν είναι δικό μας πρόβλημα.
Εάν τούτη η κυβέρνηση έχει απέναντί της δέκα εικοσάρηδες που πυροβολούν τα γραφεία της ΝΔ, ΝΑ ΦΥΓΕΙ.
ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΑΠΟΤΥΧΕΙ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΕΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ.
Εάν έχει προβοκατόρικους μηχανισμούς, όπως πολύ εύκολα έχει αποδείξει στην πατρίδα μας η ιστορία, εμείς να περάσουμε στην επίθεση, αφού είναι στο πολιτικό dna του λαού μας, είναι κομμάτι της ιστορικής του μνήμης, ότι τούτο το τραμπουκικό σχήμα με τους κένταυρους και τους τσεκουροφόρους μπορεί πολύ εύκολα να επαναλάβει όχι απλώς την ιστορία του, αλλά τον ίδιο τον εαυτό του.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σεβόμενη το χρόνο δεν μπορώ να προχωρήσω παραπέρα.
Πρέπει όμως να πω κλείνοντας τρία πράγματα.
Το πρώτο αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε οπουδήποτε, αλλά όχι στους δρόμους, και ο ρόλος της αριστεράς τούτη την εποχή είναι να σφυρηλατεί συνειδήσεις για την ανατροπή, να σφυρηλατεί συνειδήσεις για τη στήριξη της μεταβατικής κυβέρνησης μας.
Το δεύτερο. Στο βαθμό που δε βρισκόμαστε στους δρόμους, εκεί όπου έχουμε τη δύναμη, τούτη η κυβέρνηση αξιοποιεί διαρκώς τη δική της δύναμη, την προπαγάνδα και τα ΜΜΕ.
Ας μην το βοηθάμε λοιπόν διατυπώνοντας θόλο ή στογγυλεμένο πολιτικό λόγο, λόγο νοικοκυρεμένο και καθώς πρέπει
Νοικοκυρεμένοι, υποταγμένοι και με ευθύνη απέναντι στο σύστημα είναι αυτοί.
Εμείς έχουμε ευθύνη μόνον απέναντι στο λαό, υποτασσόμαστε μόνον σε αυτόν, αλλά παράλληλα τον θέλουμε δραστήριο στην αντίστασή του, ριζοσπαστικό στις θέσεις του και μαχητικό στις πρακτικές του.
Επιπλέον ας μην βοηθάμε την κυβέρνηση διατυπώνοντας θέσεις που δεν απηχούν παρά την προσωπική μας άποψη.
Μετά τις προσωπικές αυτές απόψεις τις κάνουν παντιέρα και αντί να μιλάμε για το δάσος που καίγεται, απολογούμαστε για το δεντράκι που φύτρωσε.
Το τρίτο και τελειώνω συντρόφισσες και σύντροφοι.
Βρισκόμαστε σε ανθρωπιστική κρίση. Όλες οι ενέργειες και οι δράσεις μας πρέπει να είναι ενταγμένες μέσα στο μέγεθος αυτής της κρίσης, όπως επίσης και οι πολιτικές μας πρωτοβουλίες πρέπει να τη λαμβάνουν σοβαρά υπόψη.
Το ζήτημα της κατάθεσης μιας σοβαρής και ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης σήμερα δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει επίσης με τρόπο σοβαρό και ολοκληρωμένο το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Γιατί η παραγωγική ανασυγκρότηση σε κάθε περίπτωση είναι το plan A.
Προσπάθησα να τρέξω ζητήματα που θέλουν πολλή ώρα να αναλυθούν, με την έννοια αυτή απλώς κατέθεσα ένα στίγμα.
Ένα στίγμα ανησυχίας, προβληματισμού, αγωνίας, αλλά κυρίως τεράστιας προσδοκίας από εμάς και τις δυνατότητές μας.
Και το καταθέτω εδώ μέσα στο όργανό μας, όπως πρέπει να γίνεται και όπως αρμόζει σε σοβαρές ανησυχίες, προβληματισμούς, αγωνίες, αλλά και προσδοκίες

Together as a team...