Παικτούρες και παικτάκια...

Hasta la victoria siempre,,,

Black Friday κορίτσια...

Αν και εγγλέζος ο παπάς τα είπε πιό καλά για μας...

Documento...

– Καλημέρα, τι κάνεις;

– Επειδή σαν σήμερα σας 15 Νοέμβρη 1973 ξεκινούσε η εξέγερση του Πολυτεχνείου με σύνθημα «έξω οι ΗΠΑ» και επειδή σήμερα διάλεξε προκλητικά να έρθει ο Ομπάμα, εδώ στον Κορυδαλλό οι πολιτικοί κρατούμενοι κρατάμε το μεσημέρι ανοιχτό το προαύλιο, συμμετέχοντας συμβολικά κι εμείς στις αντιαμερικανικές εκδηλώσεις. Αυτό κάνουμε τώρα.

– Μα τώρα ο Ομπάμα είναι φίλος μας, φέρνει ελπίδα.

– Φέρνει «μεταρρυθμίσεις», που θα πει μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, ομαδικές απολύσεις κ.λπ. Έρχεται να πουλήσει αεροπλάνα, να βάλει πιο βαθιά τη χώρα στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, να βάλει ταφόπλακα στο Κυπριακό. Ναι, πραγματικά, κάποιοι θυμήθηκαν όψιμα το «οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας» και απαγορεύουν τις διαδηλώσεις εναντίον τους.

– Όμως, θα μας στηρίξουν απέναντι στους Γερμανούς για το χρέος.

– ΗΠΑ και Γερμανία δεν τσακώνονται για χάρη μας. Μαζί είναι στην τρόικα, μαζί χρησιμοποιούν το χρέος για την υποταγή και την αποικιοποίηση της χώρας. Αν τσακώνονται μεταξύ τους, σε τελευταία ανάλυση ο καβγάς είναι για το πάπλωμα, για το πώς θα μοιράσουν το ελληνικό οικόπεδο με την προνομιακή γεωπολιτική θέα. Εμείς δηλαδή θα χαιρόμαστε αν μας τρώει ο λύκος και όχι η ύαινα;

– Ναι, αλλά από αυτό τον καβγά δεν μπορεί να βγει κάτι καλό για εμάς; Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να ελπίζει στην κυβέρνηση που διαπραγματεύεται;

– Όταν σε θεωρούν δεδομένο, δεν μπορείς να διαπραγματευτείς. Ο ελληνικός λαός πίστεψε στην ελπίδα και με εξαιρετική γενναιοδωρία πήρε ένα κόμμα του 3% και το έκανε κυβέρνηση. Και αυτή η κυβέρνηση, δίχως σχέδιο, δίχως προετοιμασία, δίχως τη στόφα που απαιτεί η ιστορική προοπτική, είπε το «ναι» σε όλα, υπέκυψε. Την ιστορία όμως ποτέ δεν την έγραψαν τα «ναι», πάντα τα «όχι» τη γράφουν, και η μόνη αυθεντική ελπίδα του λαού είναι αν πει «όχι» στους ξένους προστάτες και τους ντόπιους μεσσίες.

– Ας περάσουμε σε άλλα, πιο ειδικά θέματα. Τι έχεις να πεις για την τελευταία επιστολή Γιωτόπουλου;

– Τι να πω; Θλίψη και αηδία προκαλεί. Είχε δίκιο εκείνος ο παλιός κομμουνιστής που έλεγε ότι ο κατήφορος δεν έχει πάτο.

– Στην επιστολή όμως κάνει συγκεκριμένες αναφορές σε τρεις «κολλητούς» και άλλους πέντε «συνδεόμενους».

– Και στην επόμενη επιστολή ποιος ξέρει τι άλλο θα επινοήσει. Σενάρια, που ταυτίζονται όμως με τις τερατουργίες που εξέβραζαν οι οχετοί από τα υπόγεια δυσωδών υπηρεσιών. Αλλά σύμφωνα με την ηθική του κυρίου Γ, αν τυχόν υπήρχαν στα σπίτια της οργάνωσης στοιχεία γι’ αυτούς τους φανταστικούς και μυστηριώδεις «οκτώ», αυτοί θα έπρεπε να συλληφθούν γιατί έτσι θα αδυνάτιζαν οι κατηγορίες εναντίον του. Ανατριχιαστικό. Είναι η ηθική «κρεμάστε τον αδερφό μου γιατί ζαλίζομαι».

– Μετά όμως την επιστολή Γιωτόπουλου η Αντιτρομοκρατική ξανάνοιξε τον φάκελο της 17Ν…

– Όταν ο κύριος Γ κατασκεύαζε αυτά τα μυθεύματα, ήξερε καλά τι έκανε. Θα ήταν ανόητος αν περίμενε ότι η αστυνομία δεν θα χρησιμοποιούσε αυτή την ευκαιρία. Έτσι, η Αντιτρομοκρατική πήρε τη σκυτάλη, ξανάρχισε τη φάμπρικα των διαρροών, αναμοχλεύει έωλες ιστορίες και ξαναστήνει σαθρές κατασκευές που έχουν ξεκαθαρίσει και καταρρεύσει από παλιά, εμπλέκει ανθρώπους που έχει ταλαιπωρήσει και στο παρελθόν, αναστατώνει οικογένειες και ζωές. Όμως αυτή η συντονισμένη επιχείρηση επαναφοράς του κλίματος τρομοϋστερίας δεν θα περάσει.

– Αν έρθει η Αντιτρομοκρατική, τι θα τους πεις;

Εγώ δεν έχω τίποτα να πω μαζί τους. Ας πάνε να ρωτήσουν τον κύριο Γ., μπορεί κάτι να έχει λησμονήσει.

– Έχεις μπει στον δέκατο πέμπτο χρόνο σου στη φυλακή και παρότι εδώ και πάνω από έξι χρόνια δικαιούσαι άδετα, όχι μόνο δεν σου δίνουν, αλλά δεν τηρούν καν τα χρονικά όρια για την εξέταση των αιτήσεων σου και καθυστερούν επί πολλούς μήνες τη σύγκληση του αρμόδιου συμβουλίου της Φυλακής, καταστρατηγώντας έτσι το δικαίωμα στην άδεια. Γιατί γίνεται αυτό;

– Είναι φανερό ότι υπάρχει ένα καθεστώς ειδικής αντιμετώπισης. Αν όμως εγώ συζητάω δημόσια το ζήτημα της άδειας στους πολιτικούς κρατούμενους, είναι επειδή νομίζω ότι ενδιαφέρει ευρύτερα την κοινωνία για δύο κυρίως λόγους. Πρώτα, γιατί η άλλη όψη του νομίσματος της μνημονιακής οικονομικής καταστολής είναι η περιστολή των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ένα από αυτά τα δικαιώματα που περιστέλλονται (και που δεν είναι παραχωρήσεις αλλά κατακτήσεις αγώνων) είναι και το ζήτημα της άδειας. Και δεύτερο, επειδή η κυβέρνηση αυτή που θέλει να λέγεται αριστερή θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση, σε ό,τι με αφορά, την αποκήρυξη των ιδεών μου. Ζητά να υπογράψω δήλωση μετάνοιας. Όμως αυτό το τίμημα δεν μπορώ να το καταβάλω. Είμαι πολύ μικρός για να διαπράξω τόσο τεράστια ατιμία απέναντι στην επαναστατική μνήμη. Θα ήταν δειλία, ποταπότητα να κηλιδώσω τη μικρή προσωπική μου ιστορία με μια τέτοια ταπεινή πράξη.

– Πριν από λίγες ημέρες έγινε επίθεση κατά της γαλλικής πρεσβείας. Πώς τη σχολιάζεις;

Αν η ενέργεια αυτή έγινε, για παράδειγμα, ως αλληλεγγύη στον επαναστάτη Ζορζ Ιμπραχίμ Αμπντάλα, που το γαλλικό κράτος, εκδικητικά και παραβιάζοντας τους ίδιους του τους νόμους, τον κρατά φυλακή 33 χρόνια τώρα, τότε η συμβολική αυτή ενέργεια μιλά από μόνη της.

– Ποια είναι η γνώμη σου για τη λεγόμενη «νεοτρομοκρατία»;

– Όταν έκλεισε ο δικός μας κύκλος του αντάρτικου πόλης, είδαμε άλλους κύκλους να ανοίγουν, ενός νέου αντάρτικου, με χαρακτηριστικά διαφορετικά από τα δικά μας, πιο «μητροπολιτικά», πιο «κοινωνικά», με τις αναμενόμενες διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του όσον αφορά τη στόχευση, το σχέδιο, την κοινωνική απεύθυνση. Όμως να ρωτήσω κι εγώ από τη μεριά μου, γιατί υπάρχει αυτή η «ελληνική εξαίρεση», αυτή η «δυναμική επιμονή», που δεν θα υπήρχε αν δεν έβρισκε κάποια κοινωνική αποδοχή; Έχω προσπαθήσει να απαντήσω: οφείλεται σε ιστορικούς λόγους, αλλά σχετίζεται και με τη σημερινή συγκυρία. Μήπως είναι κι αυτό ένα κομμάτι, μία από τις όψεις μιας κοινωνικής αντίστασης, γιατί «δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη»;

– Ναι, νομίζω ότι απαντάς και στα δύο βιβλία σου πάνω σε αυτό, τόσο στο πρώτο, το αυτοβιογραφικό ας πούμε, όσο και στο δεύτερο, στον διάλογο με τον συνάδελφο Τάσο Παππά. Πού στόχευες όμως ευρύτερα όταν τα έγραφες;

– Γράφω, ιδίως με όλα αυτά που γίνονται, γιατί αν δεν γράψω, ως πολιτικός άνθρωπος θα εκραγώ. Γράφω για τον απολογισμό, γιατί πρέπει να δώσουμε λογαριασμό για όσα έγιναν στον φυσικό αποδέκτη του λόγου μας, γράφω για να ανοίξει ο διάλογος γι’ αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας, γράφω και για την προοπτική, γι’ αυτά που μέλλεται να έρθουν, «με το αυτί στη βοή των επερχόμενων γεγονότων». Επειδή η κοινωνική χειραφέτηση είναι πρώτιστα φαινόμενο της κοινωνικής συνείδησης, επιζητώντας να πάρω μέρος κι εγώ στον πόλεμο των ιδεών, που έρχεται από παλιά, συνεχίστηκε και μέσα από τη δική μας δράση και θα συνεχίζεται μέχρι να έρθει η εποχή του ανθρώπου.

Ηλίας Ιωαννίδης...

Για τον αγωγό ΤΑΠ μια μικρή αληθινή ιστορία. Την περίοδο που ήμουν βουλευτής και παλεύαμε για την αλλαγή όδευσης του, μου έλεγε ο Λαφαζάνης ότι τους έχουμε στο χέρι γιατί πιέζουν οι...
ημερομηνίες για να ξεκινήσει ο αγωγός και η κοινοπραξία προκειμένου να πάρει χρηματοδότηση από τις γαλλικές τράπεζες, χρειάζεται την υπογραφή του υπουργείου ανάπτυξης.
Δεν θα έμπαινε η υπογραφή εάν δε γινόταν η αλλαγή όδευσης και δεν έδιναν περισσότερα αντισταθμιστικά. 
Ποιος υπουργός έδωσε την πολύτιμη υπογραφή του;;;
Ο Σταθάκης. 
Με ποια αρμοδιότητα; Να θυμίσω την καταγγελία της Ν. Ε. του ΣΥΡΙΖΑ Καβάλας κατά του Σταθάκη. 

Πάμε τώρα στις Σκουριές Χαλκιδικής και στην ELDORADO.
Ποιος ήταν πάντα υπέρ της επένδυσης αυτής και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, την υποστήριζε;
Ο Σταθακης.
Όταν του Σκουρλέτη του έπεσε βαρύ να φέρει σε πέρας ιδιωτικοποίηση ΔΕΗ ,αγωγό ΤΑΠ και ELDORADO, ποιος σαν έτοιμος από καιρό το πήρε πάνω του;
Ο Σταθάκης.
Με κρύο αίμα με το χαμόγελο που σκοτώνει αναλαμβάνει ότι δεν τολμούν οι άλλοι.
Έτσι για γνωρίζουμε γιατί επελέγη τώρα σε αυτό το υπουργείο....

Ζούμε εξεγερμένοι και όχι σαν ρουφιάνοι και προσκυνημένοι…

Με τους ξένους συνταξιούχους τα πάμε καλά...

Αράπακλα ναι,γυνή όχι...

Μπαλταδιάστηκα στο δρόμο για το σοσιαλισμό...

Απομαγνητοφώνηση του χαιρετισμού από την εκδήλωση στον Βόλο...

Καλησπέρα!

Χαιρετίζω τις φίλες και τους φίλους, τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που ήρθατε σήμερα εδώ, τους ομιλητές, τον Τάκη Πολίτη, τη Γιάννα Κούρτοβικ, τον Γιώργο Σταματόπουλο, όσους οργανώσατε αυτή τη συνάντησή μας.

Χαιρετίζω εσάς που τιμάτε το παλιό μας σύνθημα «Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας». Αυτή η αλληλεγγύη που δημιουργεί καινούριες σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, απαλείφει δευτερεύοντες διαχωρισμούς και παράγει στιγμές ενότητας που είναι στο χέρι μας να διαρκέσουν. Σε λίγη ώρα στη φυλακή κλειδώνουν τα κελιά, όμως απόψε οι τοίχοι του κελιού 8 θ' ανοίξουν, θα είμαι εκεί νοερά μαζί σας, ίσως κι αργότερα εκεί όπου θα συνεχιστεί η κουβέντα.

Μιλούσα πιο πριν με τον σύντροφό μας, τον Τάκη Πολίτη, και η συζήτηση μαζί του με έφερε εκεί, στον Βόλο, πόλη αγαπημένη για πολλούς λόγους για μένα, όμως εδώ, σε μια πολιτική εκδήλωση, θα την θυμηθώ μόνο από την κινηματική σκοπιά.

Θυμάμαι τον Βόλο κάμποσα χρόνια πριν, όταν από εδώ οργανώναμε τις εξορμήσεις στα στρατόπεδα της Λάρισας, μέχρι την απαλλοτρίωση των πυρομαχικών απ' το Συκούριο. Εκείνο τον καιρό ζούσαμε διαρκώς στο κόκκινο, τρέχαμε πάντα, δεν προλαβαίναμε καλά - καλά να συντάξουμε τις προκηρύξεις -εκείνη τη μεγάλη ενέργεια της απαλλοτρίωσης την είχαμε στριμώξει σε ένα υστερόγραφο.

Τότε βρισκόταν στην κορύφωση η στρατηγική μας, με βάση την αρχή «Η δράση γεννά συνείδηση και οργάνωση», για να δημιουργηθεί ο ένοπλος λαός.

Ύστερα πάλι, στο γύρισμα των κύκλων άρχισε να εξαντλείται ο δικός μας, ήρθανε χρόνια δίσεκτα, ανηφορίζαμε την άνυδρη (κινηματικά) δεκαετία του '90, είχε δοκιμαστεί η εξεγερτική στρατηγική μας, όμως κρατούσαμε, μας παρακινούσε η ανάγκη να φυλάξουμε κάθε πολύτιμη σταγόνα απ' τις επαναστατικές αξίες, να μη διαρραγεί η συνέχεια της μνήμης, να συντηρηθούν οι σπίθες της φωτιάς που άναβαν και φώτιζαν στιγμιαία έστω, τον επαναστατικό ορίζοντα.

Και έπειτα, όταν ήρθε το μεγάλο χτύπημα του 2002, πάλι για τον ίδιο λόγο (για τη σπίθα, τις αξίες, τη συνέχεια), ήρθε η ώρα να δώσουμε λογαριασμό. Γι' αυτό τον λόγο γράφτηκε και αυτό το μικρό βιβλίο που συζητάμε σήμερα, «13 Απαντήσεις, μια συζήτηση με τον Τάσο Παππά» που το τίμησε με τον πρόλογό του ο Γιώργος Σταματόπουλος, γι' αυτό λέω και αυτά τα λίγα λόγια στη συνάντησή μας εδώ.

Πρώτα χρειαζόταν να σκεφτούμε κριτικά το παρελθόν -η κριτική σκέψη είναι όπλο παντοδύναμο για μας- γιατί μόνο έτσι θα υπερβούμε το παλιό και θα συμβάλουμε στη δημιουργία του καινούργιου, στην επεξεργασία τακτικών και στρατηγικής για τους νέους κύκλους και τις νέες εξεγέρσεις που θα 'ρθουν.

Αυτή η αποτίμηση εξελίσσεται παντού όπου λειτουργεί ο κύκλος των αντάρτικων της γενιάς μας. Δεν μιλώ, βέβαια, για τον απολογισμό που κάνουν όσοι αποστάτησαν και βρήκαν τον «ρεαλισμό» της μεταλλαγμένης αριστεράς της ΤΙΝΑ, της ταξικής συμφιλίωσης και της «αριστερής» εκδοχής του τέλους της Ιστορίας. Μιλώ για τους συντρόφους που δεν άλλαξαν τα γυαλιά με τα οποία βλέπουν τον κόσμο, και αναζητούν τα νέα πολιτικά εργαλεία για την επαναστατικοποίησή του.

Σκέφτομαι, για παράδειγμα, την ΕΤΑ που συζητά την υπέρβαση στην παλιά μορφή - κόμμα, προκρίνοντας τη ζωντανή, πολύπλευρη και ριζωμένη στη βασκική λαϊκή πραγματικότητα μορφή - κίνημα.

Απ' την άλλη, προβληματίζομαι και εγώ για την εγκατάλειψη, από τις FARC και τον ELN της Κολομβίας, των όπλων που με αυτά υπεράσπιζαν κατακτήσεις και απελευθερωμένες περιοχές. Παρακολουθούμε την αναζήτησή τους για νέα πολιτικά εργαλεία στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, όμως δεν ξεχνάμε το προηγούμενο του Μ- 19 παλιότερα στην ίδια χώρα, που όταν παρέδωσαν τα όπλα, τους κατέσφαξαν οι παραστρατιωτικές συμμορίες. Και θα θυμίσουμε ότι οι Ζαπατίστας της αυτοοργανωμένης και της «καλής διακυβέρνησης» υπερασπίζουν την αυτονομία των ιθαγενικών λαών με κάποιες χιλιάδες οπλισμένους πολιτοφύλακες.

Μιλάμε τώρα εδώ για τη λαϊκή αντιβία. Οι αιρετικοί της γενιάς μας, απέναντι στον αποκλειστικό πασιφισμό του ρεφορμισμού «στράβωναν το ραβδί» στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση την αποκλειστικότητα των όπλων. Το ζήτημα για τους αιρετικούς του σήμερα είναι να βρουν την ισορροπία, «να ισιώσουν το ραβδί», αναζητώντας τον συνδυασμό μαζικής και δυναμικής δράσης που αντιστοιχεί στη σημερινή και στην κάθε συγκυρία, ώστε να μην ξαναγυρίσει το εκκρεμές της Ιστορίας σε ώρα ρεφορμισμού, στον τελματωμένο χρόνο του απόλυτου σεβασμού της αστικής νομιμότητας, του μονοπωλίου της βίας των ισχυρών του χρήματος και του κράτους τους.

Εμείς είχαμε αποδώσει πολύ μεγάλο ρόλο στην ένοπλη δράση -η στρατηγική σκέψη ήταν ότι έτσι θα αλλάξει η λαϊκή συνείδηση και θα συσσωρευτούν δυνάμεις- και παραμελήσαμε τη μαζική δουλειά. Όμως η εξέγερση δεν εξαρτάται απλώς από τη δράση των επαναστατών. Ο μηχανισμός της δεν πυροδοτείται από τη βούλησή μας, όσο πυρακτωμένη και να είναι αυτή η βούληση. Η εξέγερση εξαρτάται τελικά από την ανάπτυξη της λαϊκής συνείδησης.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι επαναστάτες αδρανούν και περιμένουν παθητικά την άγρια εκείνη ώρα, όχι, προσαρμόζουν τη δράση τους στο γενικό επίπεδο της λαϊκής κατανόησης, σέβονται τους χρόνους και την ταχύτητα του μαζικού κινήματος.

Η επανάσταση είναι έργο της κινητοποίησης και οργανωμένης κοινωνίας, είναι ενότητα βίας και μη βίας ταυτόχρονα, είναι συνδυασμός νόμιμων και παράνομων μέσων. Είναι διαλεκτική ενότητα αυθόρμητου και οργανωμένου. Και, ακόμα, είναι αυθεντική δημοκρατική, σε όλη την ιστορία των πραγματικών εξεγέρσεων βλέπουμε να ξεπηδούν αυθόρμητα συμβουλιακές, αμεσοδημοκρατικές μορφές, δείχνοντας έμπρακτα την ικανότητα κοινωνικού αυτοκαθορισμού και λαϊκής αυτοκυβέρνησης.

Σε μια τέτοια στρατηγική θεώρηση αντιστοιχεί μια τακτική παρέμβαση που στοχεύει στην αλλαγή της συνείδησης των πολλών, των φτωχών και των φτωχοποιημένων, χωρίς να απορρίπτουμε τους λιγότερο πολιτικοποιημένους λαϊκούς τομείς, που δεν μπορούμε να τους χαρίσουμε στη χειραγώγηση των ΜΜΕ ή στις απέναντί μας πολιτικές δυνάμεις.

Αντιστοιχεί μια τακτική αυτοοργάνωσης σε όλα τα δυνατά πεδία που θα δημιουργεί εκ των πραγμάτων εμβρυακές μορφές ισχύος του οργανωμένου λαού, θα οικοδομεί κοινωνικές συλλογικότητες που θα συντονίζονται στον αγώνα και θα παράγουν πολιτικά γεγονότα με τον κινητοποιημένο λαό στους δρόμους.

Αντιστοιχεί σε μια πολυμορφία δράσης, με τη δυναμική της διάσταση να εξελίσσεται με βάση την ιστορικά συγκεκριμένη κατάσταση ανάλογα με το επίπεδο της ταξικής πάλης και της κοινωνικής συνείδησης, σύμφωνα με την ιδεολογική ωριμότητα της κοινωνίας.

Και, βέβαια, το χειραφετικό κίνημα δεν θα αναδυθεί στη βάση της δικής μας ανάγκης να οργανώσουμε σώνει και καλά ένα ακόμη νέο πολιτικό υποκείμενο. Αντίθετα, μέσα από τον κινητοποιημένο λαό θα ξεπηδήσει η αναγκαία πολιτική οργάνωση.

Σήμερα, σε μια εποχή άγριας ταξικής επίθεσης και λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, σε μια χώρα πειραματόζωο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και ντροπιαστικό παράδειγμα της πρώτης (γερμανικής) νεοαποικίας στην Ευρώπη, με την επίσημη αριστερά υποταγμένη, να νομιμοποιεί τον νεοφιλελευθερισμό, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα σε οργανωτική και ιδεολογική σύγχηση, σε εσωστρέφειες και σε παραίτηση.

Ούτε σε διαχωρισμούς. Κανείς σήμερα δεν μπορεί να παλέψει μόνος του και απομονωμένος. Ανάγκη των καιρών είναι ένα ευρύ μέτωπο πολύμορφης δράσης, ένα μέτωπο κινηματιικού χαρακτήρα που θα συναρθρώνει τις επιμέρους αντιστάσεις και θα ενοποιεί στη δράση τους αυτοοργανωμένους χώρους αντίστασης. Με ένα πειστικό πρόγραμμα μεταβατικού χαρακτήρα, που θα περιλαμβάνει τη διαγραφή του εξωτερικού χρέους, θα στοχεύει στην ενδογενή ανάπτυξη, τον γεωπολιτικό ανασχεδιασμό, την έξοδο από το ευρώ, τη γερμανική Ευρώπη και το ΝΑΤΟ, ένα πρόγραμμα που θα εμπνέεται από το όραμα της κοινωνίας του συνεταιρισμένου παραγωγού.